1- در کار تربیتی برنامه داشته باشید.

2- کودکان را به شکل غلط با هم مقایسه نکنید.

3- عدالت را بین فرزندان رعایت کنید.

4- در رفتار‌های خود نسبت به کودکان مهربان، قاطع، مستقل و استورا باشید.

5- دربار? ارزش مستقل بودن و روی پای خود ایستادن، نمونه‌هایی به کودکان ارائه دهید.

6- با صبر و تفکر، تأمل در گفتار را به فرزندان خود، بیاموزید.

7- به فرزند خود کمک کنید تا خود را بهتر درک کند و از تحقیر دیگران بپرهیزد.

8- با طرح سؤالات مناسب و بحثهای گوناگون کودکان را به تفکر و تعقل و اظهار نظر وادار سازید و سعی کنید به طور طبیعی آنان در معرض اندیشیدن و تصمیم گرفتن قرار گیرند.

9- هنگامی که از کار ناپسند کودکان ناراحت هستید، سؤال کردن و توضیح خواستن در این باره تأثیر مثبتی دارد. با حفظ خونسردی به طور غیر مستقیم و در فرصت و موقعیت مناسبی می‌توانید به طرح چنین سؤالاتی بپردازید.

10- کنترل کودک به معنای محدود کردن عرص? فعالیت و جنب و جوش او نیست.

11- در مقابل مشکلات و رفتار‌های بد دیگران با حفظ خونسردی، مقاومت نشان دهید تا کودک نیز یاد بگیرد که در برخورد با نا ملایمات بردباری و ایستادگی نشان دهد.

12- هنگامی نصیحت و راهنمایی کردن از اِعمال روش تحکم آمیز خودداری کنید و هرگز با شیوه‌های تهدید، تحقیر، سرزنش، طعنه و تمسخر به امر و نهی نپردازید.

13- در رفتار با کودکان موقعیت سنی، شرایط زیستی، ویژگیهای روحی و احساسی و مراحل رشد ذهنی آنان را در نظر بگیرید و به کودکان با رعایت سن و ظرفیتشان مسؤولیت بدهید.

14- باید بدانید که تربیت خوب، میو? خانواده‌ای خوب و صمیمی و پر مهر و محبت است.

15- تقویت اعتماد به نفس و احساس حُسن ظن کودکان در ارتباط با دیگران از ضروریات است و باید با ابراز مهر و محبتهای بجا، زمین? حرف شنوی را در کودکان فراهم کنیم.